این را آقای سیدآبادی نوشته در روزنامه بهار:
«…..قیمت افطاری در رستوران‌های مختلف متفاوت است، اما در شمال تهران با هزینه هر نفر 40، 50هزارتومان می‌توان یک مهمانی نه‌چندان پرزرق‌و‌‌برق تدارک دید.حالا این رقم را در نظر داشته باشید و بعد با هزینه ساخت‌وساز در شهرهای کوچک مقایسه کنید. اگر برای ساخت کتابخانه‌ای به مساحت 40 متر مربع، در یک روستا مبلغی حدود 15میلیون تومان در نظر بگیریم، می‌توان با هزینه پذیرایی و افطاری 350تا 400 نفر یک کتابخانه در یک روستا ساخت. »
این را هم من اضافه می کنم:
خیلی ها هستند که این چند سال نمی توانند روزه بگیرند. حالا یا به دلیل ضعف جسمی و طولانی بودن روزها و … یا به این دلیل که رمضان دیگر رمضان قبل نیست و کلا دیگر هیچ چیزی مثل قبل نیست و… اما آدم حتی اگر نمی تواند روزه بگیرد می تواند در حس و حال ماه رمضان شریک شود. مثلا کفاره روزه روزی هزار تومان است که هر کسی خودش هم می تواند بدهد به نیازمندی که می شناسد. البته شرطش این است که آن شخص این پول را صرف خرید غذا کند. حالا نه غذای جسم الزاما؛ غذای روح هم شاید بشود. می شود حتما. می توانیم خیلی ساده با کفاره روزه ای که نمی توانیم بگیریم ماه رمضان را برای تعدادی از بچه های هم وطنمان مبارک کنیم. نمی توانیم؟!
پی نوشت:
1- متن کامل نوشته آقای سیدآبادی را اینجا بخوانید.
2- هزار تومان قیمت یک مد طعام برای پارسال بود البته.
3- توی فیس بوک دیده ام که چند تا گروه دارند برای تجهیز کتابخانه در روستاهای نیازمند کتاب و پول جمع می کنند. شما هم بگردید حتما پیدا می کنید.
4- رمضان مبارک.