مووووود حرف زدن

من توی حرف زدن و نوشتن خیلی مودی هستم. یک روزهایی یک عالمه حرف دارم که بزنم. ۵ تا پست وبلاگ می نویسم در عرض فقط یک ساعت. توی هر وبلاگی هم که بروم کامنت می گذارم. اصلا نمی توانم بدون کامنت گذاشتن بیایم بیرون. بعضی روزها هم هر کاری می کنم حرفم نمی آید. ساکتِ ساکت می شود ذهنم. معمولا دو روز در هفته بیشتر روی مود حرف زدن نیستم. در غیر این دو روز باید خیلی خیلی تحت تاثیر یک مساله قرار بگیرم تا بتوانم تعریفش کنم، تحلیلش کنم یا در باره اش نظرم را بگویم. این پستهایی را هم که اینجا می بینید در همان تاریخی که توی وبلاگ قرار گرفته اند نوشته نشده اند. چون من در زندگی یک آدم یک روز در میان هستم و امکان ندارد که بتوانم دو روز پشت سر هم یک کار یکسان را انجام دهم. یک روز راندمانم ۱۰۰ است و یک روز ۲۰٫ توی خانه داری و کار و درس هم همینطورم. با وجود اینکه اعتقاد دارم هر کس هر وبلاگی را می خواند باید حداقل یک بار اعلام حضور کند، پیش می آید که خودم این کار را نکنم. اگر مثلا آمدم به وبلاگتان و کامنت نگذاشتم بدانید که آن روز، روز سکوتم است. اگر روزهایی که پست جدید می گذارید نیفتد توی روزهایی که من در مود حرف زدن هستم … خیلی راحت تبدیل می شوم به یک خواننده خاموش.
این نوشته در وبلاگ ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.