۱- امشب نشستم سر لینکداین. تمام پیشنهاداتش را از بالا تا پایین نگاه کردم. به عکس ها دقت کردم. به اینکه اگر من بخواهم کسی را استخدام کنم از بین این عکس ها کدام را انتخاب می کنم. به این فکر کردم که چقدر اعتماد به نفس و قدرت آدمها در چهره اشان پیداست؛ در نگاهشان و در لبخندشان. به عکس خودم نگاه کردم. تویش اعتماد به نفس بود؛ قدرت هم حتی… اما نمی دانم چرا اگر من می خواستم کسی را استخدام کنم صاحب این عکس را استخدام نمی کردم. خیلی تنها بود. انگار که اصلا نمی توانستی به او نزدیک شوی. انگار که نمی توانست جزئی از یک جمع باشد. انگار که می توانست فقط به عنوان یک «سلف» کار کند… اگر روزی تصمیم بگیرم برای جایی که مرا نمی شناسند درخواست کار بدهم باید اول عکس لینکداینم را عوض کنم.
۲- امشب نشستم سر لینکداین. تمام پیشنهاداتش را از بالا تا پایین نگاه کردم. به نوشته های زیر عکس ها دقت کردم. فهمیدم با وجود همه جفتک پراکنی ها و از این شاخه به آن شاخه پریدن ها هنوز هم دوست دارم زیر عکس پروفایل لینکداینم نوشته باشد «آرشیتکت».
۳- امشب نشستم سر لینکداین. تمام پیشنهاداتش را از بالا تا پایین نگاه کردم. به عکس ها و نوشته های زیرشان دقت کردم… فکر می کنم دیگر وقتش است که بنشینم و برای آینده ام یک فکر درست و حسابی بکنم. دیگر وقتش است.
در مورد شماره ۳ بیشتر توضیح بده! خیلی کنجکاو شدم.
در مورد چی اش توضیح بدم؟؟؟
اینکه میخوای برای آینده ات یه کار درست و حسابی بکنی. مثلا چی کار؟ از رشته ات که راضی هستی. دیگه چی می مونه که لازم باشه تغییر بدی؟
خوب من از رشته ام راضیم ولی… الان کارهایی که دارم انجام میدم با اینکه خیلی دوستشون دارم اما مرتبط با رشته ام نیست. بیشتر به یه جور توانایی شخصی ام مربوطه و روز به روز هم پیشنهادات کاریم بیشتر و وسوسه کننده تر میشن. می دونم اگه همین ها رو ادامه بدم شاید خیلی خیلی موفق تر باشم ولی هنوز نتونستم خودم رو راضی کنم به اینکه این همه سال تحصیلاتم در زمینه معماری رو نادیده بگیرم.
با این دیدگاه شما موافقم ( قدرت و اعتماد بنفس در چهره ها مشخصه )
شما همیشه سخت می گیری .این رو بارها بهتون گفتم.ولی آدما جای همدیگه نیستن شاید این مسئله واقعا رنجت می ده .
ولی انصافا رشته تحصیلی با کلاسی دارید.
امیدوارم تو تصمیمت موفق باشی.