این روزها که می گذرد…

اینکه این روزها چه کار می کنم را خودم نمی دانم. کس دیگری هم نمی داند. این را می دانم که ساعت های زیادی به این فکر می کنم که دارم چه کار می کنم. به صبح زود بیدار شدن عادت کرده ام. اینکه شب کی بخوابم هم آنقدرها مساله مهمی نیست. اما این که این وسط چه اتفاقی می افتد… هر روز برایم سوال است و هر شب قبل از اینکه جوابی برایش پیدا کنم خوابم می برد. این را می دانم که هیجان انگیز ترین بخش روزم در مطب دکتر، در داروخانه، در مطب فیزیوتراپ یا در کلینیک رادیولوژی می گذرد. توی بخش رادیولوژی بیمارستان نزدیک به خانه امان همه مرا می شناسند. همه. دکترها و دستیارهایشان و منشی ها. همه هم کلی تحویلم می گیرند و کارم را پیگیری می کنند و زودتر از نوبت نتیجه را می دهند دستم. کلی دوست پیدا کرده ام آنجا. مرا با شالم می شناسند؛ همانی که شال زیبایی دارد. غیر از دوست شدن با منشی ها، به فضاها هم دقت می کنم. دکوراسیون اتاق فیزیوتراپی فوق العاده است؛ می توانی ساعت ها بنشینی و در و دیوار را تماشا کنی. موقع انتظار توی مطب های مختلف هم… با اینکه همیشه یک چیزی برای خواندن همراهم است بیشتر به آدمها نگاه می کنم. حواسم را جمع می کنم که بفهمم دارند در باره چه و به چه زبانی حرف می زنند. بعضی روزها هم می روم کافه. خیلی جوانترم از آنم که تنها بروم اما… با این وجود می روم. کافه برانت دارد کم کم برایم می شود همان جای همیشگی و همان … همیشگی. باز هم به جای اینکه چیزی بخوانم وانمود می کنم که محو تماشای بیرونم اما… گوشم به مکالمه مادام و موسیوی میز بغلی است که می خواهند در هفتاد سالگی یک رابطه تازه را شروع کنند. همیشه شانس از این جهت با من یار است. همیشه سر میز کناری من یک داستان در حال شکل گیری است. بقیه روز… دور خودم می چرخم. تنها کار جدی کلاس آلمانی است. آنهم نه بخش یادگیری زبانش. بخش کشف معلم و همکلاسیها. دور خودم می چرخم و آدمها را کشف می کنم. همین. خیلی خوشایند است. خیلی. فقط می ماند گزارش ماهیانه ای که دو سه روز دیگر باید بفرستم برای کریستین. باید خودم را چند ساعت در جایی حبس کنم که هیچ آدمی نباشد. شاید بتوانم در باره یک چیزی غیر از آدمها هم بنویسم.

این نوشته در یادداشت های روزانه ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.

6 دیدگاه دربارهٔ «این روزها که می گذرد…»

  1. زری می‌گوید:

    سلام. دختر تو چرا اینقدر مریض میشی؟ تغذیه ات خوبه؟ به خودت میرسی؟ نگرانت شدم …. بوس

    • عتیق می‌گوید:

      می دونی چرا اینقدر مریض می شم؟ برای اینکه مامانم پیشم نیست که بهش نگاه کنم. واقعا اینجوری فکر می کنم. وقتی ایرانم همه چی آسونتره. ولی مریضی من اصولا نگران کننده نیست. یه دست درد ده ساله است که سالی یه بار شدید می شه و به خاطرش می رم دکتر و بعد از یکی دو ماه عکس و آزمایش و این چیزا خسته می شم و ول می کنم. دوباره می ره تا سال بعد. الان دیگه برام شده یه جور تفریح. یه چیز غیر روزمره.

  2. سامورایی می‌گوید:

    چه خوبه که همه میشناسنت

  3. سام می‌گوید:

    عتیق عزیز سلام کماکان میخونمت گلم ولی یادم میره نظر بذارم.خوش باشی

دیدگاه‌ها غیرفعال هستند.