این روزهای مرا جدی نگیرید

دارم همه ذهنم را خالی می کنم که می روم ایران سبک باشم؛ اضافه بار نداشته باشم. اگر پر حرفی می کنم یا نوشته هایم خام و بی کیفیتند ببخشید. چاره دیگری ندارم. کلا اینجا همیشه برایم حکم چرکنویس را داشته و طول می کشد تا عادت کنم به این که کسانی هستند که نوشته هایم را با فاصله ای کمتر از ۲۴ ساعت از زمانی که نوشته می شوند بخوانند. نه اینکه توی ۲۴ ساعت معجزه بشود مثلا. اما آدمیزاد است دیگر. بعضی وقتها ۲۴ ساعت هم کافیست که بفهمد آنچه که نوشته همانی نیست که توی فکرش می گذشته؛ ۲۴ ساعت هم کافیست تا ذهنش در باره یک موضوع شفاف شود؛ ۲۴ ساعت هم کافیست تا چیزی که توی ذهنش بوده جا بیفتد؛ البته فقط بعضی وقتها.
این نوشته در وبلاگ ارسال شده است. افزودن پیوند یکتا به علاقه‌مندی‌ها.